Gilraen Ringeril

nasze głębie są płytkie jak kałuże nie ma w nich potworów z loch ness wszystko jest doskonale wiadome i tylko dziura w kieszeni może nas zaskoczyć

witam i dziękuję za komentarze, ukłucia mobilizują bardziej niż pochwały. noc, postrzegana jako czas przekleństw, przykrywa sprawy, które nie mogą ujrzeć światła dziennego, bo zostałyby okrzyknięte nieetycznymi, niewygodnymi. To pora, w której zawarte są błędy każdego człowieka. Żyjemy w świetle dnia, na oczach świata, ale to noc, zakamarki sumienia, są dla nas atrakcyjniejsze, przyciąga nas "swoim własnym blaskiem" swobody ruchów. I właśnie tego blasku się nie wstydzimy, bo nikt inny oprócz nas samych nie potrafi go dostrzec, a złe postępowanie nie ma tych cech co za dnia - grzechy nie zostaną nam wytknięte, nikogo nie będą "razić" z daleka. To jest właśnie nowa swoboda, drugi świat. Stajemy się innymi ludźmi, rodzimy się na nowo. A perspektywa swobody moralnej, prawnej, zachwyca ludzi, którzy posuwają się coraz dalej, by osiągnąć swoje cele. Lecz jednocześnie ten blask "wyolbrzymia błysk otchłani piekieł".

bardzo mi się spodobał. naprawdę, czytało się z przyjemnością. coś dla mnie:P pozdrawiam

Kiedy noc nadchodzi ciemność okrywa swoim własnym blaskiem. Nie potrzebujemy okularów słonecznych, bo nie rażą nas już nasze błędy. Kiedy wschodzi księżyc, świat rodzi się w światłości na nowo. Lśniąca powłoka zachwyca i straszy, wyolbrzymia błysk otchłani piekieł.

Zasłoń moje oczy, Bo widzę tylko ciemność, Poprowadź do wnętrza, Zostaw w pustce wypełnionej tylko sobą i daj okruchy miłości, Abym zobaczyła tłumy kości Gotowych do obleczenia w ciało Za jeden uśmiech.

Stoi boso na wyziębłej ziemi w płaszczu, który dawno już umarł. Wszechobecne bóstwo uplata mu włosy i wznosi obumarłe źdźbła traw. Na horyzoncie cesarz w purpurowej szacie martwy na każde wezwanie. A on wpatruje się w swoje bose stopy i cieszy się, że jest biedny i kocha go syn cieśli.