Kaja Piłat

Tak blisko siebie jak bliżej nie można Wciąż za daleko Odsuwają się myśli Zgubne i czyny O które za dużo padło Twarde kroki na chodniku Odchodzą by wrócić Pod prąd słowom

spadł deszcz pierwszy od dawna lekka ciecz obmyła mi włosy pozlepiane przeszłością językiem spijam wodę z warg przebijam rany na palcach dwadzieścia palców dwadzieścia miesięcy nas skończyło żywot własny długa spódnica korale jak krew rozsypały się po podłodze wchodzę do domu twój uśmiech zmywam z fotografii odwracam się od ściany kocham

spadł deszcz pierwszy od dawna wchłaniam go stopami maszerującymi po trawie podrzucam garście cekinów zaklinam by złote perły rozsiały się po całym niebie pokazując ci drogę do domu czarny kot idzie dwa kroki za mną czuję jego obecność choć go tu naprawdę nie ma nocami przychodzi do mnie kładzie głowę na mojej szyi rano całujesz mnie w usta i zbierasz cekiny z mojej poduszki kochasz

po pokoju spacerują ćmy kiedy wszyscy śpią noc niedługo odejdzie gdy ćma spali się w moim słońcu w lustrze widziałam nocnego anioła oddychał lekko oglądając myśli nie chcąc przeszkadzać mu, wyszłam do ogrodu stoję przy drzewie - słucham jego głosu wśród liści mych braci i sióstr otwieram usta lecz nie mogę oddychać wystukuję rytm o rynnę zaraz popłynie w niej muzyka deszczu modlę się o krople które obmyją mnie z grzechu egzystencji radio nadało, że 3:07 i puścili japońskiego punka drzewo ucichło, listki znieruchomiały upadłam na trawę wchłaniam krople całym ciałem kiedy ostatnia gwiazda spadnie z nieboskłonu ja już będę kamieniem na drodze twojego isnienia