Halina Domownik

Kiedy ktoś odchodzi, pozostaje pustka? To nieprawda! Jeszcze ciągle slysze slowa, widzę gesty, ztrzymane w kadrze chwile... i przedmioty z historiami, tak barwnymi jak motyle.

Odeszła po cichu, choć jej wiersze słychać w wielu językach, w klasach, teatrach i na ulicaach. "Tego nie robi się..." czytelnikowi. Nie umiera się, gdy w życiu pełnym zawirowań, tak potrzebne są proste, uśmiechnięte słowa.

Dziękuję za życzliwą krytykę. Masz kolego rację, że nie wszystkie wiersze muszą "powalać". Moje na pewno nikogo nie zaszokują, bo są zbyt proste na nasze "zawiłe" czasy. Jestem zbyt prostolinijna, żeby "udziwniać" pewne rzeczy na siłę, nie czuła bym się sobą. Pozdrawiam i życzę wielu miłych chwil w świecie poezji.

Biały obłok lekko sunie ku przeznaczeniu tak nieznanemu w swojej niewinności splata los z szarością życia niepewnością jutra biel rozświetla złoty promyk obrączki niepewność znika w szepcie ślubuję ci...

szukałam miłości ktora nie klamie wybacza jest bezinteresowna szukałam miłości która wskaże drogę błądzącemu poda dłoń tonącemu szukałam miłości u przyjaciół u wrogów a zapomniałam jej poszukać w sobie