Miłosz Berlov

Żyję i myślę, bo żeby żyć trzeba myśleć i zadaję sobie pytanie, co po mnie pozostanie. Wspomnienia-złe czy dobre, fotografia bez większego znaczenia, nagranie-obrazek z ruchem i co więcej? Spójrzmy na nagrobki, stare zapomniane, nikt już nie pamięta, o dziadku, stryju, ciotce, większość zapomniało, bo pamiętać jest sztuką, a nie każdy chce pamiętać, bo wspomnienia bolą.

Inni mówią, że żyją, nieważne jak, w biedzie, bogactwie, szczęściu, nieszczęściu, a ja pytam: czy żyć to tylko oddychać? Zatrzymaj się, nie patrz nigdzie ni naprzód, nie za siebie, ale na innych, ich troski, ich cierpienia, chciej żyć jak prawdziwy bliźni, a nie martwy kombinezon bez znaczenia. Powiem to, co wielu- zatrzymaj się i pomyśl, nad sensem swego istnienia.

Odszedłeś od nas nasz ojcze, Jane Pawle, nie powrócisz już do nas, nie zawahałeś się , bóg Cię wezwał, w czasie kiedy tak potrzebny nam jesteś. Nie odwróciłeś głowy, aby zostać, cieszyłeś się, że odchodzisz, że spotkasz się ze wszystkimi , w których istnienie wierzyłeś. Nie zawrócileś, głowy nie odwróciłeś, nie pocieszyłeś, tylko pozwoliłeś na własną śmierć, z miłości do boga, kiedy tak potrzebny nam byłeś. Byłeś dla nas wspólnym ojcem, na ziemi, który mówił do nas językiem ziemski, do nas, do ludzi. Tłumaczyłeś, gdy trzeba było tłumaczyć. Ukarałeś, jeśli trzeba było ukarać. Pocieszyłeś, jeśli trzeba było pocieszyć. Wynagrodziłeś, kiedy trzeba było ynagrodzić, a w zamian za to, otrzymałeś wieczne szczęście, w swoim prawdziwym domu... Miłosz Berlov