artf

Jestem zmieszany upadłem nisko zbyt nisko.. osiągnąłem chyba dno (cisza) (cisza) nagle światło optymizmu jakieś szmery ktoś zapukał od spodu

Otworzyłem usta mówiące o Tobie spragnione by mogły pić łzy z Twoich oczu Otworzyłem serce gorące i kwilące U jego ram stanęłaś Ty z pasującym kluczem

Dawno Cię nie widziałem Dawno oczy me nie spotkały Twoich straciły blask Świeciły światłem Twego serca Płakały Twymi łazami Usta moje krzyczały Twoimi Mówiły Twoim językiem Serce biło tętniące szczęściem a jego źródłem byłaś jesteś i będziesz Ty..

Nieskończenie wielkie Nieskończenie cudowne Wręcz idealne Puka do rozgrzanych serc Wbiega nie pytając Szaleństwem, gwałtem się wdziera To nic innego Tylko - albo aż - To Miłość

Co mam zrobić kiedy w koło cisza gra na instrumentach natury, gdzie struny słońca wydają najpiękniejsze brzmienie, jasno rozświecające trójkąty ptasich głosów. Pastoralnie brzmiące piękno trafia do nas, harmonia stwarza uniesienie serca bijącego w rytm melodii skrzypcowych arii, którym ton nadaje subtelna cisza....

Rozlało się po srebrzystej tafli światło płomienia księżyca łamiąc się i falując na wietrze. Pędzi gdzieś w nieznane z siostrą wodą karmiąc zmysły poetów... Ciemne obłoki przysłaniają żar lśniąco żółtej tarczy chowając ją przed błędnymi spojrzeniami. Tylko dla dwojga widnieje najjaśniej, Tylko do naszych gwieździstych oczu się przytula niczym puchowa poduszka i zakrywa nocną pieżyną, szepcząc najciszej: dobranoc...

Zawisnęły dźwięki w błogiej ciszy, pełne żalu i cierpienia, zmuszone dojrzewać w agonii smutku. Melodia milczy pogłębiając ciszę, wbija się coraz głębiej w tę bezdenną otchłań. W tym krzyku ciszy milczenie ma większą wartość stając się kolejnym zmysłem mistycznie ogarniającym serce, będące źródłem wszystkiego. W nim jednocześnie milczenie i cisza prowadzą cudowny dialog ze zmysłami. Kompromisu nie ma. Milczenie pozostało milczeniem. Cisza pozostała ciszą. Serce - wciąż takie same bijące ciszą w bezdennym milczeniu....