katarzyna marzec

Widzę ten krzyż oczyma duszy mojej. Dobrze, że mogę go zobaczyć i Twoimi.

Dobrze, że jesteś...czasem to wystarcza:)

Konary Wasze mchem porosłe Pokryte warstwą czasu Łyko zgrubiałe i ciemne Dotykam Was cienkimi palcami Wyczuwam opuszkami Poznaję nerwy Waszych liści Zagłębiam się w przepastną zieleń Zapiera mi dech w piersi Wasza wielkość przytłacza Onieśmiela Mnie Skromnego wielbiciela

Klęknę przed Tobą o Panie Opowiem swe myśli nieuczesane Opowiem czego mi żal Wyznam Ci w sekrecie co najgorsze na świecie Ale pozwól mi zdecydować o Panie Jakie będzie me wyznanie Nie żałuję że żyję Żałuję że czasem byłem Tylko i po prostu byłem A to mało, za mało Chcę czuć Cię, bo wtedy nie jest źle Cokolwiek robię Panie nie krzywdzę siebie i Ciebie Staram się być lepszym o Panie Choć czasem trudno wiesz Panie

W lesie moich myśli rzadkim jesteś gościem. Dawne nasze ścieżki już krzakiem porosły, nawet ciemne jagody nie kuszą słodyczą, kiedy idę sama tą leśną dziczą. na naszej polanie kwitną złote kaczeńce, to tu pierwszy raz splotły się nasze ręce, a gdy z ust do ust przechodziły czerwone maliny żadne nie miało poczucia winy. Przeraża mnie ta cisza w lesie moich myśli, nie słyszą szumu wiecznego dębu liści, nie odzywa się Dzięcioł czy wścibska Kukułka, nawet już nie pamiętam kiedy skończyła się nasza wędrówka.

Każda rzecz ma tu swoje miejsce ma swoją historię nietykalna strefa sakrum muzeum rzeczy ciągle jeszcze żywych powrót rzeki marzeń i snów na jawie. Profanuję Twoją ziemię chodzę boso po korzeniach Twoich myśli a papierowi ludzie szukają we mnie towarzysza.