jola sołtys

Przestrzeń dzieli się na nieskończenie wiele podprzestrzeni. Mogą one bez przerwy współpracować, ale nie wszystkie można objąć. Balansują swobodnie w tajemnicy. Można znajdować się na krawędziach tych przestrzeni ale nie wewnątrz. Pozwala to wciąż na nowo tworzyć tła. Czasem przestrzeń ociera się o przestrzeń aby uwierzyć, że jest się pod wpływem nie odkrytych i zakopanych głęboko, w ciszy początku tajemnic. Przestrzeni w których nie pamięta się skąd lecz często myśli się po co. Gdzie wierzy się że wiadomo dokąd.

Z pewnej perspektywy przestrzeń może wydawać się cicha bezkształtna i nieruchoma. Trudna do zbudowania bo bez widocznego początku. Jednak gdy nagle widać zbiegające się punkty to mogą to być szkice tła. Można gubić się w barwnych kolarzach poszukując rozwiązania w korytarzach zmysłów. Bo pozornie bezkształtna forma bez wytchnienia tworzy kontury. Za nim powstanie obraz zawsze wychodzimy z pozornie nieistniejącej przestrzeni. Mając możliwości korzystania z kompozycji i perspektywy czasu.