Janusz

Świetny wiersz! naprawde mi sie podoba az dziw, ze nikt sie nie wypowiedział. Na tle szemrzacych strumyczków, ptasich treli i płaczących kamieni, słodkich słodkości wypada wyraziscie- on o czyms konkretnym mówi. Pogody ducha zycze! pozdrawiam You'll never walk alone...

Brawa za odwage, a może tylko prawde i nowatorstwo(na tym forum):) Dostrzegam twój punkt widzenia. bez cienia złudzenia:) pozdrawiam

Pięknem zwie się piękno samo. Ludzie nadają pięknu piękne miano. Pięknem się od zawsze zachwycano. Piękno- to piękno co rano. Więc jak mam ciebie zwać? Wymyśl coś, wpatrzona każdej jutrzenki, w piękna arkana, gdy stajesz przed lustrem, już nie sama....... Taka obojętna, a jednak kochana. Ale........ Wraz z nadchodzącym mrokiem, moim cichym krokiem, przejmujesz się jednak pełnym piękna wzrokiem dostrzegasz pośród nocy, że światłem są jedynie nasze oczy wpatrzone w siebie i to nas jednoczy. Serce dudni niczym tabun koni, Krew uderza nagłym pchnięta szalem W umysł- pamięć mą widok twego ciała przesłoni, Widzisz jakie to proste? Tego oczekiwałem. Gdy w jednej spoczywamy toni. Więc...... Szczęściem zwie sie piękno samo My nadajemy pięknu piękne miano Naszym pięknem się zachwycamy co rano.

Dziękuje za zwrócenie uwagi na mała literówkę:)- tam powinno sie znajdowac zdanie: czy nowa nowomowa?......:D Teraz już poprawione. dziękuje równiez za komentarze!:) Pozdrawiam

Nasuwa refleksje, a to wg mnie najwaznijesze. Ja życze tobie zawsze pogody ducha i sił by mierzyc się ze złem tego świata. Głebokiej zadumy owszem, ale tylko jako natchnienia w pisaniu tak pieknych wierszy:) Pozdrawiam i dziekuje za pierwszy komentarz do mojego pierwszego wiersza na tym forum:D

Ileż to razy widziałem już Ciebie, w tym pięknym, zbytboskim, niemym czystym niebie! Spochmurniałe krańce nicości odgrodziłem od mej myśli i duszy, by nie przeżywać więcej tych ziemskich katuszy. Wiem ze głupstwem jest mówić, że to niebo- to raj, i że wieczny trwa w nim naszej magii czar. Bo tak nie jest, lecz taka ułuda, choć ma krztę rzeczywistości jest o wiele piękniejsza od rzeczywistej nicości. Dlatego marzymy.

Nie wiem? Co jest prawdą? Czy to, co widzimy? Co nie jest kłamstwem? To, czego nie słyszymy. Co nie jest ułudą? Czy nie to, co czujemy? Co jest potrzebą? Czy nie to, czego pragniemy? Czym jest pokarm? Czy chlebem dla ciała? Co jest trwalsze? Słowo czy skała? Czym jest miłość? Paletą dotyków i smaków? Co to odwaga? Spojrzeć w oczy katu? Co jest piękniejsze? Czy pierwsze wejrzenie? Czy to, co w głębi duszy ludzkiej drzemie? Co jest ważniejsze? Cnota czy swoboda? Co się teraz liczy? Poezja czy nowa nowomowa? Co to jest dobro? To, co dla nas dobre? Co to szacunek? Czy tylko słowo modne? Czym jest przyjaźń? Czy tylko przysługą? Po co zdobywać ordery? By się chwalić zasługą? Co to obietnica? Czy jedynie mowa kwiecista? Czym jest honor? Tym, by więcej zyskać? Czym jest wiara? Kazaniem z ambony? Kto mi to wyjaśni? Wielki uczony? Co ja o tym myślę, Dlaczego tak jest? Po co żyjemy? Jaki życia sens? Co jest na wierzchu? Dusza czy ciało? Czy tych pytań aby nie jest dziś za mało? Nie wiem.