Michał Rottner

Tak sobie czytam te Twoje opowiadania dzień w dzień i czas mi zlatuje szybko. Styl idzie w formę, to samo co u mnie. Dla mnie ważna jest tylko treść; bo gdy ta jest, styl nie gra roli, można jak się chce, byle z przecinkami. Dlatego Twoje opowiadania mówią, a nie tylko brzmią; co znaczy, że są ciekawe. Teraz moje "ale". Znasz pewnie Joyce'a, więc podpowiadam, zrezygnuj ze strumienia świadomości. Tak mi się to jawi. Przykładem niech będzie początek. Niezrozumiały raczej. Czasem zdaje się, że rzeczy, które opisujemy są dla wszystkich oczywiste. Przy dialogach... Przepraszam, muszę wyjść. Dokończę komentarz niebawem :) Pozdrawiam M.S.

Może i warsztat kiepski - te przerysowane uczucia, które właściwie toną w tych "oceanach" i "morzach". Jednak "Papierowy świat bajkowych stworów" wolę, niż dosadniej wyrażane myśli w zdaniach, z których wywiadujemy się tylko liczby wczorajszych samobójców; a nie tego, co spowodowało, że musimy teraz tę liczbę poznać. Myśl taka, w jakiej świat zaczyna się jawić jako coś nierealnego, jest już pierwszym stopniem do innej krainy, ale nie jest to kraina łagodności ;)

Mocno dociśnięty pędzel impresjonistki, szczególnie z początku. Im dalej, tym obraz łagodniał, aż do ciepłego piasku pod stopami, kiedy znów się przebudził. Fajnie, nom.