Tomasz Jerzy Wilk

[quote] Podoba mi się twój wiersz; jest krótki i zwięzowaty Dziękuję. Jak każdy utwór z jakiegoś powodu, i ten miał swój własny... Odejście bliskiej osoby.

Chciałabym Dotykiem dłoni móc zatonąć w morzu czułych łaknień Wilgocią warg zagubić się we mgle wstydliwych pragnień Muskaniem nosów twarze nieśmiało pochlapać uśmiechem I bliskość ciepłych ciał przerywanym wypełnić oddechem Chciałabym Tęsknoty pieszczotą malować na mapie skóry spoconej Paluszkami żeglować przy wietrze przyjemności niezmączonej Zanurzyć się w całości w wypełnionym od rozkoszy oceanie I mrużyć powieki modlitwę unosząc o słodkie pożądanie Chciałabym Od ust pocałunku móc wody ogromne rozlać z podniecenia Otulić twarz rękoma tracąc siły bez słowa mówienia Mocno wtulić się w pościel, ukryć w szeptach cieniu I usnąć szczęśliwa… w cudownym omdleniu.

Życie... Mija, biegnie, czasem idzie powoli, by móc się radować każdą chwilką do woli. Ktoś obok delikatnie się o nas ociera, słowem tajemnym nasze serce otwiera. By móc go w pamięci mieć zawsze na wglądzie, kiedy czas jego przyjdzie, i znów się przesiądzie. Dalej ktoś inny, taki wpływ na nas wywiera, że idzie do końca, a potem umiera. A my?... W samotnym obłędzie… snujemy się w myśli, że jakoś to, będzie.

Szczęśliwy człowiek, który żyje w Twej głowie, choćby to była sekunda. Bo Tyś najpiękniejszym kwiatem ozdobnym – azalią. Zapach Twój to, szczerość. Dłonie jak liście, przyjemność dają dotykiem. A usta Twe to, płatki. Delikatne one i wszystko, co z nich wychodzi jest słodkie. Rozkoszą jesteś dla duszy. Myślenie o Tobie to, pieszczota.