Ania Grochowina

Wiersz to wyrazy, które miały być słowami. Coś co płynie z głebi duszy, ma ukryty sens. Wiersz to mowa uczuć zapisana na papierze. Złote myśli wielkich ludzi, które mają wygrać z czasem. Wiersz to emocje, które człowiek w sobie dusi, bo tak łatwiej jest niż mówić. Wiersz to sen poety, wprowadzony w rzeczywistość

Wiersz to wyrazy, które miały być słowami. Coś co płynie z głebi duszy, ma ukryty sens. Wiersz to mowa uczuć zapisana na papierze. Złote myśli wielkich ludzi, które mają wygrać z czasem. Wiersz to emocje, które człowiek w sobie dusi, bo tak łatwiej jest niż mówić. Wiersz to sen poety, wprowadzony w rzeczywistość

A tak, racja powinno być "deszczu". Tak to jest jak się pisze w pośpiechu. Pozdrawiam

Rymy akurat nie były zamierzone, jak pisze to zazwyczaj rymuje mi się przypadkowo

Dzięki za pochlebną ocenę:) Twoja przeróbka bardzo fajna, szkoda że na to sama nie wpadłam

Czuję smutek i żal, gdy widzę tamtych ludzi. Mijam miejsca, do których nie wrócę. Nie cofnę czasu i nic nie powtórzę. Stoję w pośrodku, a wokoło obrazy i niewidzialna ręka, która je przesuwa. Czuję smutek i żal, że wszystko zanika. Nie mogę zatrzymać tego, co płynie. Choć czasem próbuję, zostawiam wspomnienia. Te ciepłe, miłe, lekkie jak pióra. I idę przed siebie spełnić marzenia. Nim obraz się zmieni a ja z nim przeminę.

Przejrzysta, lekka kropla upust daje emocjom. Jak strugi deszcze na szybie, płynie, dopóki nie wyschnie. Ze szczęścia, bólu, cierpienia, którz nie zna twego imienia? Okrywasz mgłą lekką oczy, powoli skapujesz i rozpryskujesz się na milion jęków w ciszy, gdzie brak ukojenia. Nie ma na świecie człowieka, co nigdy nie tęsknił, nie czekał. Choć czasem to tylko pozory każdy po cichu łzy roni.