Arya Rio

mmm... nigdy nie patrzyłam na to w ten sposób, podejrzewam jednak, że miałbyś jako-takie problemy ze znalezieniem rytmu i przedewszystkim rymu... Jeżeli jednak taką masz fantazje, prosze bardzo pozdrawiam To tylko moje luzne skojarzenie, czasami tak mam. Jezeli urazilem, to wybacz. pzdr MK Skądże znowu :) Dzięki za komentarz, pozdrawiam :)

mmm... nigdy nie patrzyłam na to w ten sposób, podejrzewam jednak, że miałbyś jako-takie problemy ze znalezieniem rytmu i przedewszystkim rymu... Jeżeli jednak taką masz fantazje, prosze bardzo pozdrawiam

Nie jestem pewna jak powinnam odebrać Twoj komentarz... Czy to komplement z tą zielenią? Czy może intensywna krytyka? Namąciłeś mi troszke w głowie :P

Niezwykle świerze ujęcie tematu. Wiersz jest przeokropnie pozytywny, co mi sie osobiście bardzo podoba. Rozbawił mnie, mimo, że być może nie takie było Twoje zamierzenie.

uuf (ulga), chociaż tyle mi wyszło :)

Rozdarłeś moją duszę niczym połówki jabłka podzieliłeś na to co złe i na to co gorsze Ważysz mnie w dłoniach badasz każdą z moich wad każdą cząstkę z mojego wewnętrznego wszechświata pod mikroskopem moich wad... Układasz zaciekle puzzle mnie samej, dopasowujesz pod względem koloru to co ma tysiące barw. Starasz się odnaleźć logiczny porządek i rytm w kalejdoskopie moich uczuć... Bijesz mi brawo kiedy potykam się, a kiedy padam podajesz rękę by jedynie ponownie ujrzeć ten lot w labiryncie moich dróg... Każdy gorący upragniony oddech twój zaczyna zamarzać zaczyna trzaskać jak szkło rysuje mi serce miliony odłamków jak gwiazdy... Pamiętasz? Te same które w ułamku sekundy potrafiłeś zliczyć, teraz mnie przytłaczają, wlewają się do mojego kalejdoskopu uczuć... milionami barw A Ty ciągle liczysz? A Ty ciągle szukasz? A Ty ciągle patrzysz przez mikroskop moich wad... ale... nie widzisz Separujesz na te żółte, niebieskie, parzyste i te bez pary, magiczne cząstki mojego uczucia odzierasz z gwiazd... A przecież gdybyś tylko... choć na chwilkę... oddalił od tego wzrok i... i spojrzał na wszystko razem! Może zauważyłbyś...? że wszystko to... że to zawsze była... Twoja twarz...

Biorę klej, a potem przyklejam fragmenty strzaskanej duszy do kartki papieru... Klej... papier Klej... papier Klej... papier To taki związek, patologiczny związek oparty na nienawiści do mozaikowych cząstek prawdziwej mnie... Papier, papier... klej

hmm... poprzedni komentarz odebrałam jako komplement i myśle ze prawidłowo, ale ten twój już mniej... rozważe, zastanowie sie co usunąc- dzieki za krytyke

ok, ok już nie będe ;) Strasznie fajnie się tego typu komentarze czyta, więc myśle, że jestem w miarę usprawiedliwiona. Dzięki wielkie. Serdeczności.

ojoj... sie zarumieniłam :">

Dziekuje za wsazówki i już poprawiam, bo faktycznie miałam watpliwości co do takiego natłoku "wymiotów". Bardzo cenię szczegółowe wskazówki, bo moja wiedza na temat komponowania wierszy jest niezbyt imponująca. Pozdrawiam, Kasia

Dziekuje za komplement! To mój pierwszy wiersz na świetle dziennym i miło oglądać takie komentarze :)) Pozdrawiam serdecznie :)

Tak poważnie mówiac to miały być wyznaczniki pauz, miały wydłużyć wiersz, przychamować troche natłok nie koniecznie poetyckich porównań. Nadać charakter bardziej refleksyjny niż napastliwy. Nie wiem na ile mi wyszło.

Dziękuje za komplement. To mój pierwszy wiersz który postanowiłam wyciagnać na swiatło dzienne, więc bardzo mi miło :) pozdrawiam

Mdlące poczucie pustki... Ssące poczucie przesytu... Wilgotne poczucie osamotnienia i suchość żalu w źrenicach... Wymioty emocjonalne... Emocjonalne wymioty... Zalepiły nozdrza racjonalnego myślenia zielenią się złocą się stwarzają pozory... że wszystko będzie dobrze... Emocjonalne wymioty... Nie było - nie będzie... "Wszystko to... iluzją jest... i magią..." Dwa palce w gardle... i oczy szeroko otwarte... otworzyły uszy logicznego myślenia... Wątrobofiliczne wyrzuty żółcią nareszcie przebarwiły, szmaragd marzeń sennych... I nie ma Cię już w opuszkach moich palców... ramiona nie ciężą już Twoją wonią... Wściekłość tryska z moich oczu jej płomienie parzą przesiąknięta Tobą skórę... Zamykam topniejące powieki i krzyczę smutkiem.. wymiotuję emocjami... Wymioty emocjonalne... Emocjonalne wymioty...

Pozamykam... Pozamykam w kuferkach zielonych... Wymarze siebie z pamięci linijka po linijce... Uczynię niewidzialnym każdy skrawek mojej duszy... Pozamykam w kufrkach zielonych... Wszystko co najcenniejsze i moje Wszystkie najcenniejsze moje JA, wszystkie najcenniejsze moje TY wszystkie najcenniejsze moje... Pozamykam w kuferach zielonych... Poustawiam w szeregach jak dzielnych żołnierzy w pancerzach ze skorupek jaj z niespełnionych snów... A moje najcenniejsze... Pozamykam w kuferkach zielonych... A kiedy przyjdziesz... Mnie już nie będzie... Pozostaną tylko ślady małych stóp zielonych kuferków niesionych przez ból... i odprowadzanych przez smutek... Pozamykam w ZIELONE kuferki! ZIELONE! ZIE LO NE! ZIE LONE! ZIELO NE! Jak nadzieja... Jak 4-0 w meczu Polska- Niemcy Jak Wiosna na wiosne Jak... odłamek Ciebie we mnie... Jak... Szansa, że , mój też jest zielony i tkwi symetrycznie w Twoim sercu... Wszystko w kuferkach zielonych...

Dla mnie wiersz jest naprawde super. Jest bardzo optymistyczny, mimo że dotyka tematyki której nie możnaby nazwać wesołą. Ładna forma i ujęcie tematu. Pozdrawiam, Kasia

Mdlące poczucie pustki... Ssące poczucie przesytu... Wilgotne poczucie osamotnienia i suchość żalu w źrenicach... Wymioty emocjonalne... Emocjonalne wymioty... Zalepiły nozdrza racjonalnego myślenia zielenią się złocą się stwarzają pozory... że wszystko będzie dobrze... Emocjonalne wymioty... Nie było - nie będzie... "Wszystko to... iluzją jest... i magią..." Dwa palce w gardle... i oczy szeroko otwarte... otworzyły uszy logicznego myślenia... Wątrobofiliczne wyrzuty żółcią nareszcie przebarwiły, szmaragd marzeń sennych... I nie ma Cię już w opuszkach moich palców... ramiona nie ciążą już Twoją wonią... Wściekłość tryska z moich oczu jej płomienie parzą przesiąknięta Tobą skórę... Zamykam topniejące powieki i krzyczę smutkiem.. wymiotuję emocjami... Wymioty emocjonalne... Emocjonalne wymioty...

Zanurzyłeś swoje dłonie w mojej szarej smutnej duszy i poskromiłeś szarość wydobywając z niej kolory tęczy iskrzące jak kryształki w kalejdoskopie... Z każdym dniem inaczej... intensywniej... Ale dlaczego nie byłeś ostrożny?! Czemu zapomniałeś, że cynowe są tylko okulary? rozbiłeś uczucie w szarośc łez... jendym... nieskończenie krótkim milczeniem...

Pozamykam... Pozamykam w kuferkach zielonych... Wymarze siebie z pamięci linijka po linijce... Uczynię niewidzialnym każdy skrawek mojej duszy... Pozamykam w kufrkach zielonych... Wszystko co najcenniejsze i moje Wszystkie najcenniejsze moje JA, wszystkie najcenniejsze moje TY wszystkie najcenniejsze moje... Pozamykam w kuferach zielonych... Poustawiam w szeregach jak dzielnych żołnierzy w pancerzach ze skorupek jaj z niespełnionych snów... A moje najcenniejsze... Pozamykam w kuferkach zielonych... A kiedy przyjdziesz... Mnie już nie będzie... Pozostaną tylko ślady małych stóp zielonych kuferków niesionych przez ból... i odprowadzanych przez smutek... Pozamykam w ZIELONE kuferki! ZIELONE! ZIE LO NE! ZIE LONE! ZIELO NE! Jak nadzieja... Jak 4-0 w meczu Polska- Niemcy Jak Wiosna na wiosne Jak... odłamek Ciebie we mnie... Jak... Szansa, że , mój też jest zielony i tkwi symetrycznie w Twoim sercu... Wszystko w kuferkach zielonych...