Agnieszka Frączkiewicz

Uważam,że za dużo uważam.. Myslę,że za dużo myślę Jeśli jestem,to tak na prawdę mnie nie ma Bo z prostego życia robię poemat

Prędzej!Prędzej!Do celu I nie patrz na boki brnij dalej Licz tylko forsę w portfelu A ludźmi nie przejmuj się wcale I co?Nóżka się powinęła??? I cel jakiś mniejszy się stał??? I duma gdzies Twoja zniknęła A Ty zostałes sam...

Weź mnie na ręce i nieś jak niemowlę Bo dziecko nie musi myśleć o niczym Mów co jest złe,a co jest dobre A ja bez powodu sobie pokrzyczę... I ułóż mnie do snu na miękką poduszkę Zaśpiewaj piosenkę, pocałuj w czoło I nie budź mnie proszę, nie budź,gdy usnę Choćby się wszystko waliło wokoło...

Zaciskam pięści i cios zadaję Prosto w gębę parszywego świata... On z nóg się zwala Lecz szybko wstaje I patrzy na mnie jak na kata.. Zapytał: "Za co?" ze łzami w oczach Ja z bólem w sercu krzyczę do niego: Za to,że ludzie płaczą po nocach Za to,że trudno dopiąć swego Za to,że nie chce dzielić po równo Za to,że świat to wielkie gówno... Popatrzył na mnie Odedzwał się z lękiem: Możesz mnie bić pięściami i batem Lecz to nie ja rządzę człowiekiem To człowiek rządzi światem!!!

Walnęłam muchę, bo bzyczy... Wpadła we włosy dywanu Jeszcze sie rusza, już nie krzyczy Głaszcze skrzydełka nogą złamaną... I nawet mi jej trochę żal,że spadła tak nagle, Że nie ma wniej ducha... Nie siądzie już nigdy na żaden kał A tak to lubiła jak każda mucha... Koniec-dobijam-niech się nie męczy... Mogła pobzyczeć sobie na dworze... Ja i tak problem mam większy Wszyscy mnie kopią... Nikt kurwa dobić nie może!!!!