Marcin Płóciniak

Mrok w mroku tonę, ogarnia mnie lęk zalewa fala grozy. Boję się, boje się siebie boje się innych W mroku skryte budzą się demony pragnące zniszczyć płomień nadziei tlący się coraz to bledszym światłem. Swiatłem, które wypełnia pustkę we mnie. Światło które jest mi coraz to trudniej ochronić. Ochronić przed zbeszczeszczeniem, obdarciem z niewinności. Moje ręce są zbyt słabe aby unieść ciężar tego świata. Poddaje się... Krew tak piękna miesza się ze słonymi łzami rozbijając o szklaną podłogę Już się nie boję... już się nie boję...