Marcin Fater

Miłość to czyny błahe i mowa prosta Bez słów wielkich na głos czytanie Znaków przyjaźni, i w głosie troska; A obiad dzisiaj już jadłeś, kochanie?

Jak mam Jej mówić, gdy cicha złość Ściska za gardło i wiąże ręce Ukropem grzejąc zmarzłe na kość Wypełnia lękiem bezsenne serce Jak na Nią patrzeć, gdy oczu blask Za garść odwagi wczoraj oddałem Po to by wyznać, gdy przyjdzie czas Że Ją tylko jedną zawsze kochałem Jak o Niej myśleć, gdy wiary brak Że można wreszcie wrócić na Ziemię Pójść tam, gdzie tłum i utarty szlak Z nadzieją, że się nigdy nie zmienię Jak przy Niej milczeć, powstrzymać mowę Która objaśni nasz los tułaczy Cicho przytulić do Niej swą głowę I liczyć na to, że mi wybaczy? Jak mam Jej wyznać, że tyle lat Zaborcza ciemność wszystko trawiła Dotyk Jej dłoni dziś boli jak bat A przecież Ona ... tylko się bawiła