justyna sovereign

nie pytaj gdzie jestem, z trudem podążam ścieżką pasji, dawno zatraconej pasji, obudzona z letargu, agresywwna w swej delikatności, cichym szeptem wrzeszczę . nieznośnym ciężarem chwil, trwają toksyczne myśli, gumowo-plastikowe chwile, opłacone ckliwym spojrzeniem, odpowiedizanle za nagość uczuć, niezaprzeczalnie . minuta trwa wystarczająco za długo, aby nie stracić połowy jej na cierpienie, niechęć, niemoc, niepamięć, w strachu zaszczuta odwaga i moc, pozwól mi zasnąć bez bólu, pasjo, pozwól mi umrzeć dziś wieczór . . .