Kobiecińska

tej nocy będę kogutem czerwonym pióropuszem swych marzeń przepełnionym poszybuję nad domem z różowej cegły gdzie mąż bije wciąż żonę przekonaną o swoich winach dalej minę pola bezkresne i polany i łąki obsiewane pracą i potem i póki mnie nie zabiją czerwonych piór nie pozbawią nie zabiorą wiatru chcę tak trwać ponad złem zataczać kręgi stopić myśli nienawistne umrzeć na czerwono