Quidam Discipulus

Kluczem do wiersza jest ostatni wers, odwołuję się tam do tradycji hermetycznej i pojęć mikro i makrokosmosu, czyli człowieka i wszechświata. To, że wszystko ma odbicie w człowieku zacząłem pojmować podczas pewnej bezchmurnej nocy (może stąd tyle wszechświata :-)). Ta biel i cisza to dla mnie Nieskończoność (lub, jak kto woli Bóg). Cisza to też dla mnie najpiękniejsza muzyka. „Czym jest wiersz? Ano, przede wszystkim pytaniem „O co w tym wierszu chodzi?”; jest wierszem dotąd, dokąd jest dla nas tym pytaniem” Krzysztof Gąsiorowski „Czarne Śnieżki”.

Biel i cisza na biegunach gwiazd tarzają się w śniegach wszechświata samotnie tam gdzie muzyka gra od Początku Jako na ziemi tak i w niebie…

Tylko ta zieleń, Palący stopy piasek Pełnią zadumy.

I. Bliski mi wieczór Śnieg chrzęści pod butami Powrót do domu. II. Leżą przede mną Rajskie ogrody śniegu I marznąca sikorka…

Żuk szedł po ścianie Krzyczę stój – biegnie dalej I znajdź tu ucznia

Pod pustym sztandarem przemierzam życie on góruje w mej łodzi. Ten pusty sztandar, na nim nic. Dosyć już krzyży, gwiazd i róż. Wolę biel czystą, pustopełną. Ludzie mawiają: - Jak to tak? Do niczego się nie przyznawać? A ja Idę Wolny Poszukujący niosąc swój sztandar. Nie dostałem zaproszenia.