Grzegorz German

Za oknem mrok, którego boję się stale Rozkłada swe skrzydła nad całym światem. Kolejne obrazy mijają w otchłani Lustrzane odbicia znajomych twarzy. Maleńkie światła dużego miasta Zlewają się w jedną wielką plamę. A ja wciąż uciekam przed samym sobą Zostawiam wszystko i znikam, Znikam by jutro się znów pojawić. Kolejne miasta i nowe twarze Zostawiam w tyle I marzę ,marzę, marzę.. W ciemnościach szukam ukojenia, W ciemnościach szukam własnej twarzy. Wyciągam rękę i wołam o pomoc Nikt mnie nie słyszy, nie zna, nie widzi.

Wciąż szukasz ciszy, spokoju i ładu By słyszeć siebie i własne myśli Świat goni tak szybko, ciągle ucieka Wsiadaj przyjacielu! Nie zdążysz – nie poczeka. Choć starasz się bardzo, pniesz się do góry I robisz wszystko by dopiąć swego Bez wiary w siebie znikniesz, Pozostaną tylko marzenia. Uwierz w siebie, rozpal ogień Który drzemie w Tobie Niech prowadzi Cię do celu, Gdzie spełnisz swoje marzenia.

Zamykam oczy i widzę Twoje, Uciekam od myśli, których sam się boję Choć jesteś tak blisko, to jednak daleko Czym jest odległość dzieląca nas dwoje Jesteś jak wiatr, który porusza drzewa Jak słońce, które co dzień wstaje Choć widzę Twoje lustrzane odbicie To mi wystarczy na całe życie I choć nigdy nie zobaczę Cię Nie gniewaj się na mnie Proszę Cię…