[samotni]

I gdzieżby ta wiara miała zaistnieć
Jak nie w nas nie wierzących
Wśród porannego strachu przed porankiem
W słowach z których każde to walka
Z twoimi jeszcze nie wypowiedzianymi
Gdzieżby jak nie w naszych sercach
Skurczonych z przerażenia w łupinkę
W która nie ma jak wtłoczyć powietrza z oddechu
Jak bardzo śmieszni jesteśmy wiemy doskonale
Przełamując co chwilę opłatek naszych pocałunków
I dzieląc go miedzy dwie dalekie strony lóżka
Kto jak nie my ustroi się tak pięknie
W panikę z dotyku niepewnego bujnie wyrośniętą
I niby mieczem ostra ironia naszych niczym nie poskromionych
Bardziej odważnych niż my języków
Zdzieli przez twarz
Do pierwszej łzy

[Przyjaciele]

moi przyjaciele
oddaleni
dalecy
umarli
przyjaciele najbliżsi
dziś w pogoni
zagubieni
zamożni
w trumnach
świat się rozszerzył dla nas i miedzy nami
rozrósł się z małego światka
naszych marzeń, nadziei
dozgonnych miłości i wspólnych wzruszeń
do świata straconych złudzeń, odległości i smutnych tragedii
w krótkich spotkaniach próbujemy łapczywie odnaleźć
dalekie, wspólne kolory
zrównać zbyt odlegle dwa światy
na chwile cofnąć się w niebyt
odchodzimy tym bardziej samotni
że świadomi
przyjaciele
w podróżach
w rodzinach
w trumnach
najbliżsi przed chwilą
wiec tym boleśniej dalecy mi dzisiaj
odnajduję was w snach
zaułkach
cmentarzach
i wyblakłych fotografiach
we łzach wieczornych
które nie potrafią nikogo z nas dla nas samych
wskrzesić