rathnait

Póki zegar ciągle żyje w czasie przeszłym nie zapomnisz o czym pragniesz nie pamiętać te księżyce nawet jeszcze oddychają choć zasnęły dawno temu swym snem wiecznym choć odczytać nie potrafisz swych zamiarów i zmętniona woda stóp nicości to o jednym przecież nigdy nie zapomnisz że ktoś dał Ci wielki dar miłości i choć moc jest orbit poplątanych co planety ludzkie zgrabnie rozdzielają to swój czas odnajdą nawet te najdalsze bo rozstania tylko ludzi przybliżają swoją ziemię trzymaj w garści bardzo mocno chcąc to dobro co w niej iskrzy wtopić w siebie wtedy jakaś nieznajoma Ci planeta za tym dobrem przywędruje wprost do Ciebie

zapatrzenia planetarne w układ gwiazd oto myśli niewidzialne każdej z nas ile kochań przeminęło ile bólu rozpłynęło się wraz z tlenem ile łez i pragnień zgasło niespełnieniem tyle naszych smutnych słówek i półsłówek tyle próżni w naszym ciele oraz duszy tyle ciszy zamilczenia

i mnie też się podoba ^^

Zieleni się w zbożu nadzieja słoneczna powracająca tętniąca nam w uszach o kropli rosy na stopach bosych nie bez przyczyny zakwitająca- myśl targająca głowami ściele się pod nogami jak dywan - łąka zieleń jak sen jak spokój w odchłani machnięcie skrzydłami niepokojące usypiające niedostrzeżenie nasze