krzysia

zmieścić się w twojej dłoni usiąść na przeciw twoich oczu nie bać się że pęknie szklane spojrzenie zanurzać się zanurzać w ogrody twoich czułości jakby nie było istnienia wędrować od ust do oczu od dotyku i znów do dotyku krokiem tak lekkim by pożegnania nie zbudzić ze snu nagość zrywać bez żalu z uniesieniem ze szczytów sięgać nieba i być spragniona życiem dla życia odbitym w twoich oczach

gdybym była śnieżynką przykleiwszy się do twoich rzęs tajałabym a ty byś łzawił gdym była śniegiem padając bym cię odnalazła nie starała bym cię nazwać choć masz już imię jest tylko wiatrem które budzi chłód opowiem o tobie porom nie wyśnionym jeszcze i będę czekała z deszczem