Asia Nova

Nieśmiało stukałeś do mego serca Stałeś u mych drzwi Nasze dusze jakże często się mjały w korytarzu przyjaźni Nie dostrzegałam cię A moze nie chciałam Gdy usłyszałam pukanie, które w dobijanie sie przeradzało otworzyłam się na oścież bez pytania kto tam? Już pragnęłam abyś wstąpił Wszedłeś nieśmiało lecz z wielkim bagażem cudownych doznań, które od wejścia mi ofiarowałeś..

No i dupa pomyslała, przeczesując teraz kolcami wspomnień Żadne coś tam, że jakoś tam i będzie lepiej. Przeć naprzód, z uporem, dwa w jutro, trzy we wczoraj. I nie myśl, wykasuj, cholera, zapomnieć nie umiesz? A liście zielone jak wtedy. I złoto na niebie upierdliwie sie, kurwa szczerzy w uśmiechu. Bo pamięta jej radość. Tylko jej tu nie ma. W pętli czasu wciąż i wciąż, jak w elipsie. Już odchodzi, odpływa, falą dzisiaj niesiona, to powraca, na wstecznym, patrząc w przód na złowieszczej tsunami z przeszłości. No i dupa. Tak sie nie da. Brzytwę wziąć do ręki i się odciąć. Może jednak

Wiem, to chyba nie jest wiersz,ale z czystej ciekawości go zamieściłam. Ciekawości Waszych opinii. Pozdrowienia dla wszystkich:)))))))

Czy drogi Boże nudząc się kiedyś od niechcenia i dla zabawy mnie stworzyłeś? Zlepkiem resztek gliny zdaję sie być Inna od wszystkich pełna sprzeczności Łagodność baranka przeradza się w dzikość i wyniosłość wilczycy Do stada lgnę jak owca by za chwilę swoją kocią drogą podążać Jak pies wierny oddanie ofiarowuję by po sekundzie niemalże z premedytacją ból zadawać zabijać dla przyjemności jak człowiek Jak odmieniec niezrozumiana pokątnie podążam przez życie Wyjaw mi prosze jaką misję mam wypełnić zanim glina w proch sie rozsypie?

I fajnie się czyta [sub]Tekst był edytowany przez Asia Nova dnia 12-04-2004 22:47.[/sub]

Bardzo życiowy i bliski memu sercu . Podoba mi się, że tak skondensowałaś treść. Ja tego nie potrafię, jakoś mi sie rozwodzi zawsze. Dlatego podziwiam tych, którzy potrafią krótko i na temat. I do tego,ładnie:) Pozdrawiam [sub]Tekst był edytowany przez Asia Nova dnia 12-04-2004 22:48.[/sub]

Nie jestem fachowcem, dlatego nie powiem nic na temat formy. Jednak jako czytelniczka powiem-wspaniały temat i bardzo płynnie sie czyta. Pozdrawiam serdecznie:-)))))))))

Delikatnie jak nowonarodzony motyl rozkładasz swe skrzydła nade mną Słaby, chybotliwy powoli nabierasz pewności Już wiesz co robić abym przestała się bać Otaczasz mnie parasolem pozytywnych uczuć Zdmuchujesz jak świece przebłyski zwątpienia i niewiary Wypełniasz naszą przestrzeń ciepłem twoich słów światłem twoich myśli Już dobrze Już ci ufam Dojrzałam Nieśmiało i ja rozpościeram skrzydła Odlatujemy wzbijani podmuchem miłosnych uniesień

Dziękuję wszystkim za komenty. Wezmę je sobie do serca.

Jest brzemienna w skutki własnych pomyłek Nogi spętane wiarą w słuszność decyzji Przemyka pomiędzy pragnę i muszę Gdzieś po drodze zgubiła siebie