Kinga Życińska

Ponoć oczy to zwierciadło duszy, Lecz moje są puste! Nie zobaczysz w nich blasku słońca, Nie zobaczysz także miłości, Gdyż me serce z samotności Zmieniło się w czerwony kamyk. Dusza zwiędła, jak liść jesienią. Kamyk serca rozpada się, Rozpada się z każdą łzą. Gdy nic nie zostanie z kamyka serca Z kokonu człowieka Wyłoni się cień. Gdy ktoś otworzy drzwi mego serca Dusza rozwinie się, jak pąk na wiosnę, Serce przestanie być kamieniem. A w oczach rozbłyśnie światło Światło, które zmieni je w zwierciadło Odbijające miłość.