Natalie Brown

a ja mam odmienne zdanie:)

Miała kiedyś niezwykłe marzenia. Oddawała się każdej chwili istnienia. Cieszyła się nawet z rzeczy małych. Jej wiary nie wartych. Pewnego dnia jednak zaufała. Zaufała komuś tak bardzo że mu serce oddała. Za każdym razem kiedy go widziała. Miłość wielką odczuwała. Niestety on nigdy nie powiedział: kocham. A ona zgubiła się i zatraciła. Choć miała już dość to nie płakała. On serce jej złamał - a ona wytrwała. Lecz w końcu smutek zwyciężył. Dziewczyna z wielkiej góry się zrzuciła. Pomimo to iż kochała życie tak postąpiła. Po prostu nikomu już zaufać nie umiała. Nawet samej sobie nie ufała. Więc zastanów się najpierw zanim oddasz komuś serce.... Tak łatwo jest je zranić i podeptać nawet nie wiedząc o tym że, drugą osobę bardzo rani się :/

Chciałabym uciec od tych wszystkich spraw. Od złych ludzi, których znam. Chciałabym w cisze zamienić się. I dotrwać do końca i znaleźć sens. Ucieczka czasem nieubłagana jest. Szukam przyjaciela w wędrówce mej. I często się staczam na życia dno. Zmieniam perspektywy i plany. Nie patrzę na życie przez różowe okulary. Widzę świat podły i nikczemny. Widzę ludzką krzywdę i nieszczęście. Chciałabym pomóc, ale nie potrafię. Mogę tylko trwać i wierzyć że. Że szczęście zapuka do życia bram. I nikt nie będzie już całkiem sam.

Patrząc w dal, Gubię wszystkie marzenia. Patrząc w dal, Oddaje chwile istnienia. Patrząc w dal, Gubię złudną nadzieje. Patrząc w dal, Miłość żywcem pogrzebie. Patrząc w dal, Złością nasiąknę od wnętrza. Patrząc w dal, Znienawidzę cały świat. Patrząc w dal, umrę z tęsknoty i oczy moje wyblakną też...