emilia efaristo

Homo viator To każdy z nas Ciągle dążymy Poszukujemy Uporem zwalczamy trudności Zagryzamy usta do krwi By nie krzyczeć z bólu i żalu Konamy za każdym razem Gdy wypadamy z drogi Mozolnie jak Syzyf wtaczamy głaz naszego życia Czasami sprzyjają nam wiatry Słońce pieści nas swoimi promieniami Deszcz koi rozgrzane myśli A w niepogodę? Zamykamy oczy i idziemy do przodu Pewien trybik ciągle w nas pracuje Wskazuje „idź , idź nie poddawaj się Nie po to doszedłeś tak daleko by zawrócić” Serce naszą mapą jednak zagłuszamy Jego wskazówki, przecież my wynalazcy tak zmechanizowanego doskonałego świata stworzonego potęgą umysłu nie będziemy kierować się uczuciami Marzymy – na przekór temu, co myślimy Pragniemy stworzyć z nich hermetycznie zamknięty ciepły dom Otaczamy się nimi jak kokonem, I przez to wykluwamy się Silniejsi Piękniejsi I bardziej sfrustrowani…