Estera Kołacka

Wyplątuję z włosów węże rozsuwam kotary szafranowe i czekam aż światło zabłyśnie W radio podali że znowu ktoś się wysadził, trzęsienie ziemi a politycy kradną Rozpinam pajęczą nić między świtem i nocą bezludną Przeszukuję szuflady snów Krzyczą ludzie w blasku świateł wielkie ogrodzone sklepy mijam skopanego psa Na poduszkach srebrno- czarnych rozsiadł się Feniks czeka na blask słońca już jest stary