Piotr Karczewski

Pani Ewo! Wszystko, co Pani napisze...przyjmę. :) Uczymy się przez całe życie. Każdy komentarz dla mnie jest bardzo ważny. Jeszcze raz pozdrawiam. Piotr

Sam już nie wiem, z którego wieku jest ten wiersz..., żeby nikogo nie urazić...nie wiersz tylko zrymowane odzwierciedlenie moich myśli...mhhh, chyba krakowskim targiem...z XX... Niemniej, dziękuję za komentarze...i pozdrawiam. Tak. Pozdrawiam. Jeszcze jedno...możecie Państwo pisać, że jest "grafomański"..., czy "epigoński"...może...dla mnie jest po prostu mój, a skoro go czytacie i komentujecie, to też i po części jest Wasz, czy tego chcecie, czy nie. :) Jeszcze raz Pozdrawiam...serdecznie. Piotr

Odrywam swe myśli od przeszłości piętna, Ogarniać oczyma nie chcę jutra swego; Chwytać teraźniejszość, choć chwilami mętna, Tego właśnie pragnę..., lecz nie wiem - dlaczego? Nie wiem, po co w teraz zagłębiać się silę, Przecież owo także będzie przeszłym czasem; Chyba tylko po to, by ujarzmić chwilę I trochę ucieszyć się owej atłasem.

Dziękuję za wszelkie opinie i pozdrawiam.

Płyną słodkie chwile..., widzę je przez palce, Które zasłaniają oczy wyobraźni, Wciąż jestem przegrany w tej nierównej walce; Tną mnie głosy marzeń – słudzy nieprzyjaźni. Próbuję w szczelinach – przebłyskach nadziei, Odnaleźć, choć skromne zwiastuny barw szczęścia, By przestać się pławić w bezsensu zawiei, Co nosi znamiona, początku odejścia. Ta walka osłabia, zatraca me ego, Tak bliski mój rozkład na smutne kawałki; Choć czuję gdzieś tęczę – odchodzę bez tego, Co los mi spopielił, jak kruche zapałki.