Anna Marta R.

obcinasz mi skrzydła każdą odebraną nadzieją, potargane strzępy ulatują z wiatrem uderzam o beznadziei dno piekło tęsknoty wyciągam ręce do milczących gwiazd wołam odpowiada mi echo wczorajszych dni pod powiekami mam smutek

Komentowanie nie jest moja specjalnością, dlatego powiem tylko tyle, że podoba mi się. Przemawia do wyobraźni, prawdziwy, napisany bez przesady, wyważony. Tyle. Gratuluję.

za szybka by pieszczotą spocząć na ramieniu za szybka by skręcic w nicość ręka jak miecz gniewem pchany dotyka i łzy już nie płyną lęk oswojony nie straszny po bitwie odchodzisz obojętność pustka między nami tak trudno żyć z mieczem przy twoim boku