Markiza de Merteuil

Bardzo się cieszę, dziękuję. Szkoda że nie wiadomo dlaczego.

Panie M istotnie może przesadziłam z tą prowokacją. Byłam pewna, że potraktuje Pan moją wypowiedź z przymróżeniem oka... Zapewniam, że moja ciekawość odnośnie Pańskiej interpretacji uzasadniona jest chęcią, być może udoskonalenia wiersza, który powinien być czytelny. Nie mogę niestety zspokoić Pańskiej ciekawości. Proces twórczy, kulisy zamysłu... przeciż sam Pan powiedział, że nie można narzucać czytelnikowi interpretacji. Racja nie wolno tego robić za pomocą wyjaśniania, ale można wpleść między wersy. Allena... czy szkoda Pani argumentów?

a tak na marginesie pająk - postawa, kształt ludzkiego behawioryzmu, który często odzwierciedla cień człowieka.

Obawiam się, że traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, związane z różowymi potworkami i pająkami na kostkach zaszły na oczy tak daleko, że Pan rozsypał moje wersy i własne z nich poskładał. Proszę się koniecznie podzielić szczegółami, to bowiem może być nie tylko interesujące doświadczenie interpretacyjne, ale także psychologiczne. Bardzo byłabym wdzięczna za poświęcenie mi troszkę więcej czasu i uwolnienie wyrażenie narastającego oburzenia zanim wykipi :) Pozdrawiam.

Wyjasniam: Podenerwowanie jest prawidłową formą wyrazu. Nie ma czegoś takiego jak PODDenerwowanie. Jednak odkrywcze jest spostrzeżenie po denerwowania :)

Drogi Maksymilianie bardzo mnie cieszy Twoja spostrzegawczość:) Jest o wiele więcej substancji rozweselających w tym wierszu. Może się z nim jednak zaprzyjaźnisz? Dorma: niestety myślę że czas słownika kartki przewertować. Jednak w Twojej uwadze tkwi podpowiedź. Proszę, jak to pomyłka czasem jest odkrywcza.

heh cudownie... może jeszcze coś, jak już się z nim zaprzyjaźnisz :)

Hmmm mało zrozumiały dla mnie ten komentaż. Rzumiem, że ujjjjjjj miało symbolizować cierpienie??? Może chodzi o ortografię? Z nią wszystko ok, zapewniam.

tylko to?

(tytuł jest tytułem serii) xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Chwytliwe tytuły spływają Kwaśnym dreszczem Czyniąc z niej miss mokrego Podenerwowania Nie ma paraboli rozpiętej Nad jej czołem Tylko nadęte chmary linii prostych Buty na wysokim mniemaniu niosą Siedmiomilowy profil pająka Trzynastocentymetrowy pasek na pupie Zmęczony udawaniem spódnicy Kurczy się wstydem rumieniąc Pośladki - panowie bzy kajdanami czynią By na mokrej krętej śnieżce Galop rumaków uwieńczyć duplikatem Miłosnych uniesień

Podpisuję się całkowicie pod poprzednim komentażem.

A mnie wrednej, jednej, się nie podoba. Ten jakby wiersz potrzebuje muzyki aby być, ale już nie poezją. Podoba mi się konsekwencja w puentach, ale reszta to banał. Nie można sobie tego wyobrazić, bo ślizgasz się po głatkiej, bezbarwnej tafli słów, nie kolorując ich emocjami.

Słowa uznawane za nadużyte, banalne, przepisane dobry poeta potrafi ubrać w nowe znaczenie. Tobie to się nie udało. Za mało klimatycznie, nie weszłaś między sylaby, mało jest Ciebie w wierszu, jest zbyt ogólnikowy. Pozdrawiam.

Pomysł już mi znany, mimo wszystko dobry. Wykonanie słabe. Stawiając na treść przy małej ilości słów, należało napisać to bardziej ekspresyjnie, synamicznie i ciekawie. Pozdrawiam.

Rozumiem, że wiersz ma być w tonie bezpośredniego zwrotu. Liryka bezposrednia w formie listu. Jednak moim zdaniem konstrukcji powinna wyglądać inaczej, albo należałoby zrezygnować z wielkich liter.

Tytuł jest tytułem serii, nie tego konkretnego uworu.

chwytliwe tytuły spływają kwaśnym dreszczem czyniąc z niej miss mokrego podenerwowania nie ma paraboli rozpiętej nad jej czołem tylko nadęte chmary linii prostych buty na wysokim mniemaniu niosą siedmiomilowy profil pająka trzynastocentymetrowy pasek na pupie zmęczony udawaniem spódnicy kurczy się wstydem rumieniąc pośladki - panowie bzy kajdanami czynią by na mokrej krętej śnieżce galop rumaków uwieńczyć duplikatem miłosnych uniesień