Karolina Nadolna

męcze sie w tym zmrożonym świecie bezuczuciowym i zimnym jak lód takim samym jak twe lodowe serce ktore jest snieżną pustynią snów... Pragnę miłosci Ty zaś nią gardzisz nieświadomie zadajesz mi ból patrząc codzień na mnie tymi zmrożonymi oczyma... Chce z tąd uciec i zniknąc nie widzieć cię i nie pamiętać wymazać z pamieci twe słowa... gesty... puste spojrzenia... i ten stalowy wyraz twarzy... (kiedy mnie mijasz)

Serce pałne ran i blizn O nie one nie znikną tak szybko jak Ty i ta twoja niby wieczna miłość Mówiłeś jej KOCHAM a następnego dnia uciekałeś swym błędnym wzrokiem daleko by nie widzieć jej oczu niebieskich jak ocean bez dna. Zwykłe"cześć" uważałeś za zbędny wysiłek dla swych ust może miałeś rację? Tylko dlaczego do końca dawałeś jej nadzieję na to że będzię lepiej??? Zaufała ci, uwierzyła twym słowom a ty?? Zostawiłeś ją samą... Bezbronną, niewinną duszę, która ginie z dnia na dzień wraz z twoimi chorymi obietnicami... To Ty ją zabiłeś!!!Nie tłumacz się! I tak nic już nie zmienisz... Nie przychodź jej żegnać Bo zadasz ostatni cios w jej poranione serce. Ona odeszła, zostało wspomnienie piękne, czyste, a nad jej grobem ktoś cicho nuci niedokończoną przez nią pieść "Mój cały świat, mała popiołu garść Mój cały świat ,trochę dat..."

Nazwałeś go przyjacielem. Czy słusznie??...możliwe Byliście braćmi krwi, On z tobą, Ty z nim... na zawsze. A teraz obudź się! zobacz gdzie jesteś!!! Na dnie... z działką prochów w kieszeni, obolałą głową, podeptanymi ideami Pytasz się przez kogo?? Unosisz wzrok by spojrzeć w niebo, chmury rysują twarz przyjaciela który cię opuścił... niby wolny, a jednak nie do końca. Chcesz skończyć tak jak on?? Masz jeszcze trochę czasu by pozbierać się zacząć żyć od nowa. Ty już wybrałeś...śmierć... To twoja wola, Twój sen Ktoś klaśnie... Ty już się nie obudzisz. Prochy zgniją razem z tobą. Nie zostanie nic... tylko pustka.

Klepsydra Siedzisz sopkojnie w bujanym fotelu. Czujesz, że po piętach depcze cię czas. Niechcesz by upływał. By zabierał resztki radości z Twojego serca, prowadząc bliskich za rękę do Królestwa Wieczności... Myślisz jak go zatrzymać. Wydaje ci się, że gdy rozbijesz klepsydrę życia- ból przeminie, czas stanie w miejscu, a ty- wreszcie bedziesz mógł go dogonic... Życie twoje upływa, jak piasek w klepsydrze. Boisz się, że gdy zgasną światła on pokusi się by biec dalej, szybciej Ostatni płomień nadziei w twym sercu, zgasił lekki powiew "wiatru śmierci' Wiatr ten, przyjaciel uciekającego czasu. Delikatny, a za razem przerażający. Niby cichy, a pozostawia za sobą... echo płaczu. Nie bój się! Wiesz, że wszystko przemija. Nic nie jest wieczne. Chyba że...

Co dzień rano, gdy otwierasz oczy, widzisz te same ściany, drzewa za oknem. Witasz z uśmiechem na ustach każdy nowy dzień. Jesteś OPTYMISTĄ. Uśmiechasz się do ludzi na ulicy. Patrzą na ciebie jak na wariata. Ciebie to nie obchodzi, bo tylko ty wiesz dlaczego... Masz ochotę wykrzyczeć jakie życie jest piękne!!! Polecieć wysoko jak ptak, zatańczyć z chmurami. Trzymając w dłoni garść optymizmu i humoru przeobrażasz się w motyla. Dajesz radość innym, swoją obecnością. Nie boisz się smutku i łez, to nie dla ciebie. I tylko czasem, gdy usiądziesz na gałęzi jakiegoś przydrożnego drzewa, spojrzysz na zabiegane miasto, zamyslisz się przez chwilę i zastanowisz nad losem tych którzy płaczą i mają dość życia.

Twój dotyk jak lekki powiew wiatru. Twe rece jak liny trzymajace mnie bym nie upadla. Twe ramiona jak koło ratunkowe dla tonącego. Twe oczy przepełnione błękitem letniego nieba. Wszystko co twoje sprawia, że jestem bezpieczna. Nie boję się niczego. Wiem, że mogę Ci zaufać. Nic nie musisz mówić... Ta cisza potrafi powiedzieć wszystko. A ja pogrążona w marzeniach- zasypiam.

Moje życie- nie wiem do czego podobne. Moje życie- to uciekający ciągle czas. Moje życie- niekiedy obce nawet mnie samej... Moje życie- z Tobą i z Nim. W moim życiu- dookoła pełno ludzi. Moje życie- potrzebuje spokoju. Moje życie- pragnie ciszy... Moje życie- tak dalekie od rzeczywistości. Moje...- ale czy napewno?