Ana Tobecont

Wraz z nocą nadejdą moje tęsknoty Z Twoją duszą moja zagra mariasza Nie lubię nocy... Na twarzy pełny księżyc blaskiem przyciąga Twoje spojrzenie popatrz na mnie Kochany Z głebi Twej duszy ból rozrywa ciało Wysuwasz kły zazdrości - to mój płacz błaganie... Niemierzalna długość dzwieku samotności z geograficzną mapą odległego ciała daję Ci siebie Wilgoć Twojego policzka z moją wilgocią wtulony w kobiece zrozumienie bądź na wyciągnięcie dłoni Nakarm i mnie... tak głodną nigdy nie byłam! Wiatr potargał mi włosy, dziurawa dusza bezwstydna żal sączy się z niej łzawie To ja będę Twoją nocą kiedy dzień umrze To ja będę Twoim świtem, który spłoszy ciemność Odbiorę Ci oddech, otworzę siebie byś wniknął niecierpliwości ulegając na zawsze...

Wpatrzony w obraz na brudnej ścianie niedbale przesunąłeś pacem po rąbku czerwieni ust. Nie myśląc o wojnach na świecie, o spiskach, przewrotach... wypiłeś kawę i zjadłeś śniadanie, ot tak... na zwolnionych obrotach. I mimo, że czas cię bezczelnie popycha, skłania do czwartego biegu - kolejną stronę "gazety wybiórczej" przewracasz i ślizgasz się wzrokiem kobry. Znów nie podlałeś kwiatów, legionista-kroton usycha. Przemknęło ci przez myśl prawda? "...jestem dla niej za dobry..." Kołnierzyk koszuli niesforny, niepokorny i sztywny, mankiety mierzą ci tętno. Przyspiesza gdy myślisz o niej. Chcesz jej dotykać tu i teraz, niech ustami rozgrzeszy pragnienie. Od tego nie ma podatków, ryczałtu, kolegium i grzywny. Podaruj jej z ciała twojego dom. Daj jej od niej samej ocalenie.