RandlePatrickMcMurphy

Mistrz zeschły rękopis pali W rynsztoku zgniły żółte kwiaty Goliata Dawid nie powalił Olej nie rozlał się na tory W teatrze remont- cisza na sali Gribojedow stoi jak stał przed laty Obok Małgorzaty, Mistrza nie pochowali Kogut nie zapiał wciąż trzy razy

Wśród ogrodów siedzi ta królewska para Niczym dwie porcelanowe lalki Zapomniane gdzieś na półce z zabawkami Beznamiętny uśmiech przyklejony do bladych twarzy Oczy zawsze te same - lśniące jak błękit Pacyfiku Pozbawiony zbyt śmiałej bieli morskich bałwanów Wśród ogrodów siedzi ta królewska para Samotność zakuła ich serca w cierniowe kajdany Niczym martwe chmury żyją marzeniami Jak duchy wspomnień za sennymi kratami I będą trwać w niebycie swego ja Tak długo jak to nieme kino trwa Nim światła zgasną i wstanie cieni tłum Rozpłyną się w ciszy własnych snów