Anna Nogajczyk

kiedy odchodzisz każdy twój krok odmierzam czasem niespotkania przysiadam cicho na skraju twoich myśli żółte latawce chwytam w drżące ręce obwijając je w listek aloesu jeszcze jedno spojrzenie utkwione w dalekim zamglonym punkcie imago mundi jak dla mnie skąpany w tle żółtej akwareli słońca odwracam głowę spoglądam na senne sklepowych wystaw lustra mrużą zmęczone oczy uśmiechając się czyjąś radością przyklejoną przypadkiem wypełniam nią kieszenie udając ze wszystko w porządku

"Norwidowi" Prometidhionu myśl wzniosłą i cichą na drżących wargach choć trudem spękanych nieść jak pochodnię przed siebie do celu aby nie zboczyć z dróg niegdyś obranych podnieść fortepian z roztrzaskaną pieśnią w której zasnęły dźwięków ciche jęki z wiarą uderzyć w uśpione klawisze by jednym taktem uczcić dawne męki sowy Minewry wylecą o zmierzchu za nimi z krzykiem i skrzydeł łopotem wzniosą się w górę uśpione marzenia by smutne niebo przeciąć jasnym lotem idźmy do przodu ramię przy ramieniu z cichą modlitwą kruszyną westchnienia podnieśmy z ziemi upadłe tęsknoty by mieć tak za tak nie za nie bez światłocienia.