martyna janeczek

Idąc nocą, ciemną aleją ogarnia mnie strach boję się... przyspieszam kroki, po chwili czuję, że z mych oczu lecą ciężkie łzy łzy, których nie jestem w stanie sama udzwignąć, rozglądam się ale dookoła są tylko stare, smutne drzewa, wołam o pomoc, ale nikt mnie nie słyszy po chwili upadam na chodnik lecz by stanąć na nogi potrzebuję siły, której we mnie już nie ma, modlę się do Boga o pomoc, czuje jak moje ciało staje sie obce, nie chciane przez nikogo ja pomimo lęku i strachu poddaję się, bo nikt mi juz nie pomoże wszystko wokół staje się obce moje ciało i ma dusza to własnie ten moment kiedy umieram, umieram... i nie ma mnie juz... To moj pierwszy wiersz, pewnie jest beznadziejny. Proszę o szczere opinie i ewentualne nakierowanie mnie na poprawki. z góry dziękuje