Michał WIsniewski

Ciało me rozpędzone Wpada w wir złudzeń Biegnie pomiedzy filarami Ludzkiej imaginacji Wrzucone w studnie Pelnej zycia śmiertelnego Pochłonięty , nie wciagnienty W paszcze czelusci ludzkich Krzyk jak eteru duszacego Gnuśnacy w oczy Gaszacy cialo Porośniete masą plonącego świata Mysli me w jedno wlane W dzban przelane I wylane W porośniete gestwiny Ludzkiej wyobrazni

Ulotne uczucie przedstawione w tym wierszu daje nam ludzia szczescie przemijajace , piekne uczucie gdyz co przeminie na nowo sie odrodzi !!! w walc bedzie trwac , tylko trzeba pamietac ze nie zagraja nam na bis , wiec walca tego trzeba tanczyc jak najlepiej i cieszyc sie nim dopoki nie odejdziemy

Milośc jest zawsze odwieczna walka uczuc w twymm wierszu jest przedstawiona jako modlitwa do niej , pieknie

Stworzony z miłości dążę do niej Droga poszukiwań szukam uczucia Kiedy wydaje mi się ze już mam ono ucieka Lecz nie poddaje się bo czym był bym bez miłości jak pustynia Suchą nieprzewidywalną i sypką Bez miłości na pustyni nie postawie fundamentów Lecz kiedy odnajdę Ją Pustynia staje się oazą Słonce już nie doskwiera Wody nie zabraknie Miłość to życie Z miłości powstałem W miłość się zrodzę W miłości umrę Wiele ludzi porównuje miłości do wiosny Wiosenna miłość jest burzliwa Próżna Krótka Lecz kiedy przychodzi schyłek wiosny a miłość nadal jest To dojrzewa i czeka aż zostaną zebrane plony Jesień to prawdziwa miłość Jesienny człowiek to rozsądna miłość Rozsądna miłość to nie przelotna miłostka Miłość to ludzie Miłość to my Miłość pozwala nam widzieć rzeczy niewidoczne Jest mistyczna i nie zrozumiała Jest wieczna Idealna