Kasiarzyna D.

czytałam już prozę różnej maści, ale to jest stanowczo najgorsze z możliwych!

a "begoni" nie powinno być przez dwa "i" no ja ciężko trawię niektore wiersze... i żaden enzym nie pomaga

ano nie zawsze, ale ty chyba nie masz z tym problemu...?

dobrze, że "sobię" poradzisz... strasznie banalnie ci to wychodzi... a chciałaś chyba, żeby wyszło dzieło...

końcówka wyjątkowo banalna, z tym powtórzeniem szczególnie... uczepiłaś się tego czasu strasznie i powtarzasz go uparcie. nie lepiej go opisać po prostu? zamiast sie tak powtarzać...? oby w moim raju nie było ani pączków ani masła!

obie wersje są ładne. Pierwsza była moim zdaniem bardziej obrazowa... nowej też nic nie brakuje. Najlepiej, żeby wystepował w dwóch wersjach ;)

oj, wcale nie... już jest dobrze. Przegadany był na początku, teraz jest już lepiej... :)

cuuuudo! właśnie dostałam. Siedzę z kawą, przeglądam, czytam, chłonę. Pięęęęękny dzień będzie! dziękuję bardzo :) i pozdrawiam tfórców [ha! nawet mój komentarz jest ;)]

a o czym marzysz?

NIE PAL!!!! myślątko rzuciło ;) ty też rzucisz ;) na pewno :)

myślątkiem się nie przejmuj... to myślątko czerpie satysfakcję z dobijania ludzi :/ ale to nieuleczalne

osobiste. "nawet blasku iskra jasna co w odbiciu źrenic płonie tak spokojna że i tobie jest spokojnie" to jest piękne

musisz być bardzo popularna i pewnie dobra w pisaniu jeśli z innego portalu ludzie przyszli tu za tobą... :) podziwiam.

kaju, masz rację. chociaż ja uważam, że myśli mamy inne, a wnętrzności jednak takie same. no chyba, że ty nie masz wątroby albo żołądka? ewentualnie się zgodzę, że myślątko serca nie ma. ale reszta wnętrzności raczej ta sama... aha, bo nie wiem... co znaczy: "podłudzaj"? wyjaśnisz mi? bo nigdzie nie mogę znaleźć... a próbuję zwiększyć swój zasób słownictwa... pozdrawiam cieplusieńko

myślątko, a na drzewach się skrobie inicjały i serca z miłości czy nienawiści?! i co ja mogę, że tak mi się marzy to szczęście... a jego nigdzie nie ma :( eh, wiem, będę walczyć z miłością i szczęściem na rzecz nienawiści i zła

ojej, w tak krótkich wierszach powtórzenia działają tylko na niekorzyść... i lekkość szlag trafił.

myślątko, tylko i wyłącznie swoje. Natuskaa, rzeczywiście coś nie gra z tymi biletami, coś pomyślę... w ogóle ta końcówka nie pasuje... pokombinuję :)

szóstego dnia ostatnia część układanki proza życia i miłości wypalonej po latach przy stole ciągle ta sama twarz ten sam nieogolony głos wita rano garnitur z uśmiechów do szefa i ślad szminki na kołnierzyku szóstego dnia ostatnia część układanki poezja spojrzenia i smaku poziomek szpilki artystycznie rozrzucone pod stołem ulotki i bilety skasowane w torebce obok kaktusa i łez zalotnie puszczane oko w przestrzeń szóstego dnia ostatnia część układanki by jutro spokojnie usiąść pod dębem nieskalanym jeszcze żadną wyrytą miłością i słuchać prozy i poezji objętej ramieniem szczęścia

chciałabym, żeby o mnie ktoś tak napisał... ale nie mam na co liczyć... pięknie chwilo... pięknie...

dusi zbyt świeże powietrze przygniata niecierpliwe góry stukają w okno spod szafek słyszę szum ukryty przed ciekawskimi puste krzesło straszy twoja kawa stygnie znowu wypije obie z ulubionych filiżanek to prawie jakby ty chłód wygląda z kątów ptaki na tarasie pojedynczo siadają by nie kłuć w oczy swoim szczęściem gdzie jesteś że moja tęsknota nie zwabiła cię do domu

kaja-maja28 a od kiedy w gimnajzum są 4 lata?! w 4 klasie jesteś? znaczy... jesteś spadochroniarzem???

wystarczy nad ranem okno szeroko otworzyć dać płatkom śniegu pohuśtać się na rzęsach wystarczy wysypać garść ziaren z wieczornych rozmów dla wróbli niech mają wystarczy wyciągnąć ramiona zagarnąć świat otulić się szalem ze słońca schować dłonie w chmurach wystarczy zapomnieć na chwilę o wczoraj jutrze dziś zamknij oczy czasu nie ma

w walizce swoich dni upycham trzy promienie słońca osuszam nimi łzy wrzucone wczoraj w pośpiechu zasypuję garścią sekund przyjemności starości godziny wyglądające spod zdjęć zachodów księżyca niewidocznych z za rutyny

kawa wystygła jak moje ciało w oczekiwaniu na ciebie butelka pusta na stole nie czeka już na moje usta pożądliwe jak jabłko jestem pomarszczone

ładnie... takie tchnienie absurdu właśnie... a jednak dostrzegam w tym odrobine optymizmu... pomimo smutniejszego zakończenia...