Anielka Skołtuniona

bardzo bardzo bardzo bardzo :)

płytkie

cudowne jeden z wierszy ktore musze znac na pamiec

Deszcz zalewa pięknych ludzi nie wierzących W boga w prawdę w cokolwiek Deszcz zmywa z ich twarzy maski i zostawia Bezbronnych bezwolnych Gorszych Warstwy ochronne Szminka puder siła doskonałość spływa wraz z nim Deszcz szczery Deszcz padający na kolana przed prawdą Deszcz o wilgotnym spojrzeniu

niesamowite

stwierdziłam że w warsztacie nikt nie ma prawa narzekać że ranię jego uczucia estetyczne... a zdaję sobie sprawę że nietrudno czuć niesmak po przeczytaniu wiersza tego rodzaju ;) to taka skrócona forma moim prywatnych emocji którymi postanowiłam się podzielić (troche bez zastanowienia, ale mam nadzieję że aż tak bardzo w oczy nie kłuje). chyba rozumiecie - pisząc pod wpływem impulsu trudno ustrzec się przed patosem. a ja nad sobą nie panuję w takich sytuacjach :)

Oto jej ciało. Gniazdo porażki. I smak. I zapach czegoś, co boli. I rzeczywistość, wulgarna, oschła. Nieposłuszeństwo wobec rozsądku. Patrząc przez palce, wstrzymując oddech, próbuje zatrzymać to słońce, co gaśnie. I szuka wyjścia, tego samego, co za jej sprawą zapadło się w sobie. Lękam się o nią, życząc jej śmierci. Krzyczę, lecz ona zamyka mi usta. Czara goryczy zostaje przelana Przez słabe gardło Prosto w jej życie.