Magda Nigucka

Zjadłam swoje marzenie. Było śliczne i kruche. Wyrywało się ale byłam silniejsza. Gryzłam powoli i dokładnie. Udawałam, że nie słyszę protestu. Już nie będzie mnie dręczyć nierealnością. Każdy kęs w przełyku jeszcze walczył o wolność. Każdy szczypał mój żołądek. To nic. Przejdzie. Idę teraz dumnie chodnikiem. (czasem tylko brzuch zaboli) Jakiś pan z marzeniem uśmiechną się ironicznie. Przykro. Chyba umarłam.