mroofka

trzeba przyznać, chyba nikt ;) ale jakoś się nie dziwię

jeżeli któś uważa, że da się jeszcze z tego coś zrobić, to proszę o kontakt :)

Asfalt zimny, asfalt czarny Obok rośnie grób mój marny Rośnie w gniewie, rośnie w chłód W nim się skryje gąszcz mych złud Jedna iskra, dalej dwie - - sypią światłem wkoło mnie *** Smuga gnie się w cienia masie Twarz stygnie na raz w grymasie A wzrok i błysk wznoszę tam Skąd poczciwy Bóg da nam Deszcz i muśnięć jego czar By od nocnych chronić mar

Hmmm... Ciekawa jestem szalenie dalszych komentarzy. Ta praca to jest bardzo stare... coś (lepszego określenia sama nie znajduję), którego powstanie wiąże się z przeciekawą historią, dlatego tym bardziej interesuje mnie odbiór :) Dzięki za kick, przyda się.

Głupio tak zupełnie bez komentarza pozostawić utworek, więc po krótce chociaż. Eh, mnie jakoś chwyciło za serducho :)

Mało orginalna w zestawieniu z poprzednimi komentarzami notka. Zacznę od strony czysto formalnej. W wierszu szczególną rolę odgrywa konsekwencja autora: ablo decyduje się na kunsztowne rymowane (ale nie tylko, lecz o tym dalej) cacuszko, albo przechodzi na wiersz wolny. Nie ma mowy o stanach pośrednich, gdyż wówczas calutki efekt artystyczny jest, ujmę to dość eufemistycznie, marny. Zamiast skupiac się wyłącznie na rymie, który swoją drogą i tak momentami bł dość koślawy, zwróć na przyszłość uwagę na rytm, na całościową melodykę utworu. Do dyspozycji masz cały repertuar rozwiązań, chociażby wiersze toniczny, sylabiczny, czy sylabo-toniczny. Błęddne jest mniemanie, że jeżeli zaczerpnę z każdego po trochu, to a nóż powstanie coś oryginalnego i godnego uwagi. Co do tematyki, dość konwencjonalna, lecz akurat to nie musi być żaden zarzut :) Nie zrażaj się i pisz dalej, powinno być tylko lepiej.

Małe sprostowanie do gwiazd. Gwiazdy, które dostrzegamy niekoniecznie SĄ, a BYŁY miliony lat temu - opóźnienie światła, nie zapominajmy proszę :) Choć mam drobne wątpliwości, czy sam autor o tym pamiętał, to nie podobne do humanistów.

Wspaniała rzecz czerpać z nieprzebranego źródła poezji lingwistycznej, wspaniała. A problem jest z nią tylko jeden - po Białoszewskim niewiele jest już w stanie czytelnika zaskoczyć. Grząski grunt. Udało się jakoś wybrnąć :)

Oto nadchodzi by zuchwale wspinać się po nieboskłonie I rozpościera swe świetliste skrzydła utkane złocistą nicią A czas wytarga wszystkie pióra I rozrzuci strzępy ponad zatwardziałością I wtedy słońce ześlizgnie się w milczącej rozpaczy za wzgórze do swej samotni do krainy lamentu do przekleństwa świadomości do skarbca wszystkich nieszczęść I wyrwie resztki włosów I uśmiech się rozchwieje aż tryśnie leniwie żelazne wino Oto nadchodzi A gdy przyjdzie pora naiwnie i niestrudzenie znów nadejdzie pozszywane tymi samymi nićmi nie pytając o sens * Dziś pogodzę się ze słońcem pożegnam śliczności moje Czule ucałuję utulę do piersi I ofiaruję spokój wieczne ukojenie dla strudzonego spojrzenia Bo oto nadchodzi Zmierza ku nam poprzez tysiąclecia wyczekując cierpliwie nadejścia chwili nienarodzonej i niezapisanej w podniebnej księdze wszechrzeczy