Mężczyzna leżał na łóżku i rozmyślał. Setki myśli kłębiło się w jego głowie. Powtarzało się to od długiego już czasu. Nie mógł już tego znieść, niepohamowane poczucie winy nawiedzało go każdej nocy, kiedy tylko gasił światło w pokoju i układał się do snu. Nie wiedział skąd się ono brało, ale czuł się winny za wszelkie okrucieństwa, które miały miejsce w jego książkach, które w trakcie dnia czytywał. Czuł, że jest ich powodem, że to wszystko nie jest tylko fikcją książkową, a rzeczywistością go otaczającą. Wyszedł na balkon i zapalił papierosa. Człowiek ten nie miał zbyt wielu przyjaciół, wszak większość swego dnia spędzał zamknięty w swych czterech ścianach, otoczony obrazami Beksińskiego, czytając mroczne i okrutne powieści. Wnętrze jego duszy przepełnione było strachem, poczuciem beznadziejności i bezbronności w obliczu fobii, jaką stało się jego życie. Kiedyś był szczęśliwy, ale już tego nie pamiętał. Nie wiedział czym jest radość, sam nie mógł pojąć kiedy jego życie nabrało czarnych barw, zostało przesycone gorzkim smakiem, a on sam został przez swoje nawyki wyobcowany ze społeczeczeństwa. Papieros tlił się w jego palcach, a on dogłębnie analizując swój egzystencjalizm zdawał się nie być zdolny do jakiejkolwiek pozytywnej myśli.
Stanął na barierce balkonowej. "żeby jeszcze raz poczuć się jak dawniej". Była to jego ostatnia myśl. Po kilku sekundach nocną ciszę zmąciło wyraźne, niczym niestłumione uderzenie o chodnik. Inni ludzie spali, nabierając sił i energii do wypełniania obowiązków oczekujących ich dnia następnego.
