Kasia Karas

Miłość jest jak kwiat rosnący w moim sercu wolo pnący i jak groszek zaufania i jak nasturcja oddania dalia zdolna do poświęceń ja nie żądam już nic więcej! tylko trochę ciepła, ziemi dla miłosnych mych korzeni byś był tlenem,słoncem, rosą bym wciaz mogła biegać boso po mym sercu i twym także by bym mogłajuż odważniej patrzec w przyszłosc... czy tak bardzo żądam dużo? moje oczy wciąż się chmurzą aby wreszcie spłynąć deszczem pod cierpienia mym pretekstem...

Ciąfle leciałam- Dolecieć nie mogłam. Dawałeś mi skrzydła, Lecz zawsze chwilowe. Do nieba leciałam, Lecz ciągle spadałam. Nie dałeś mi trwałych skrzydeł. Spadłam. Nic mi się nie stało. Nie mam ran. Może kilka zadrapań, Które już się zagoiły. Teraz ide po ziemi Szukając nowego sprzedawcy skrzydeł. Może będą trwalsze, mocniejsze? A może od razu załamią się pod ciężarem? Nie wiem. My nie wiemy. Nikt nie wie. Ale czy istnieje cokolwiek bez odrobiny Ryzyka i szczypty szaleństwa?

Jedynymi świadkami Naszego pożegnania Była kaczka, Warszawskie kamienice z Alej Jerozolimskich Odbite w wodzie z fontanny. Był jeszcze deszcz Który, kiedy mnie całowałeś Delikatnie spływał Po naszych policzkach, ramionach, Po dłoniach spleciontch. Który zmoczył nasze ubrania. Ale MY nie czuliśmy zimna; Przytuleni, trzymający się za ręce Byliśmy rozgrzani swoją obecnością Byliśmy szczęśliwi mimo pożegnania, Byliśmy cisi choć w okół panowała wrzawa. Nasze spojrzenia Zatrzymane w czasie, Mimo kropli spływającego "deszczu szczęścia". Trwały w sobie, Rozumiejąc się bez słów. Czas się dla NAS zatrzymał. Ludzie szli, wiatr wiał, padał deszcz, A MY nie zważając na nic Nadal wpatrywaliśmy się w SIEBIE. To już było TAK dawno. Jakaś godzina mnie dzieli od TEGO, A wydaje się, że minęło Kilka dni. Lecz mimo wszystko Wspomnienie TO pozostanie żywe Na wiele dni, miesięcy, lat. Tak samo jak To wpatrywanie, Kiedy dla nas zatrzymał się świat...