Magdalena Piorun

Po raz kolejny popełniłam błąd I spowiedzią chcę zakończyć ten rozdział To co boli i smuci Pomożesz przezwyciężyć Po środku dzikiego miasta Ja - ofiarą zwana Błądzę między blokowisk gąszczem Z obawą myśląc o jutrze Wśród zimnych ścian Znów budzę się To ten koszmarny sen Tam wciąż ktoś woła mnie Kolorowe - szare ulice Zasnute poranną mgłą Już nie wiem kim jestem Czy kiedyś byłam sobą? Teraz cień moich łez krzyczy na cały głos Bez uśmiechu na twarzy Stawiam kolejny krok Wszystko odeszło gdzieś tam Poza progi bram do serc Nic nie jest jak kiedyś Nie mogę uwolnić się I bez wiary w ludzi Bez nadziei na przyszłość Wszystko traci sens Niewiele mogę chcieć Niebo nie jest już niebieskie Smutek na pierwszym planie Jestem jedną z niewielu Falą w człowieczeństwa oceanie