Roman Maestro

Pewna dama z miasta Książ Nie cierpiała swoich ciąż A że była miła To w-ciąż zachodziła Choć tych dzieci ojcem nie był jej mąż

Kropelki głosu osiadły na wargach I rosa obietnic zwilżyla mi język. Wzdłuż kręgosłupa przebiegła ciarka. Nadchodzi wieczór i srebrny Ksieżyc Wędruje wolno po nieboskłonie, Niczym tajemny od Ciebie posłaniec, Obficie sypiąc w zachłanne dłonie Krzystałki marzeń zaczarowane. ............................................ Kochaj mnie, kochaj, pieść mnie, Tak, jakby nie miało byc jutra. Kochaj ogromnie - jak nigdy jeszcze, To moja codzienna, conocna sutra.

Przepiękne haiku! Ono też jest dziełem sztuki.