Bartłomiej Sapko

Bo... jakby to powiedzieć... Ja chyba nie jestem człowiekiem No tak! Ludzie oddychają powietrzem Ot, taką zwykłą mieszaniną gazów... A ja oddycham Tobą! Twoim głosem, spojrzeniem, uśmiechem No tak! Kiedy odchodzisz duszę się, kaszlę Tak jak człowiek bez tlenu... Więc... jakby to powiedzieć... Ja chyba nie jestem człowiekiem No tak! Ludzie żywią się owocami czy mięsem... Ot, tym co daje im Matka Ziemia... A ja żywię się Tobą! Twoim ciałem, śliną, włosami No tak! Kiedy odchodzisz - upadam bezsilnie Tak jak człowiek wygłodniały... Więc... jakby to powiedzieć... Ja chyba jestem półczłowiek No tak! Półsamotnie wsPÓŁczuję ludziom Półstając się taki jak oni...

Widze, że bawimy się w poetyckiego Sherlocka Holmesa...

I znów odezwie się straszliwy Nudzik: "Wsta-ta-ta-waj, wsta-ta-ta-waj!!!" Tak krzyczał będzie, aby mnie zbudzić: "Wsta-ta-ta-waj, wsta-ta-ta-waj!!!" Ja zaś podniósłszy ciężką swoją łepetynę "Szy-szy-szyb-ciej, szy-szy-szyb-ciej!!!" Nudzika zabiję ciskając w wykładzinę "Naj-mo-moc-niej, naj-mo-moc-niej!!!" Rozkruszy się - Nudzik mój Jąkała... "Na-cze-częś-ci, na-cze-częś-ci!!!" Muzyka jego snów nie będzie mi szarpała "Spokojnie śpij... spokojnie śpij!!!"