przles

Razu pewnego Zły Czarownik z pustką w złym sercu, napotkał Wiedźmę ze Starego Lasu. Zakochał się od razu, po ludzku, bez pamięci i głupio. Gdyż miłość jest rzeczą głupców i ludzi prostych. Cierpiał okrutnie i podążał za Wiedźmą ze Starego Lasu. Która czyniła z nim, co z każdym głupcem. Zły Czarownik zaślepiony, ukrył zło, zasypał pustkę, głowę schylił jałmużnie. Lecz, innego dnia, pod innym księżycem, czarownik wstał. Zaśmiał się okrutnie i odszedł. Gdyż nie dał Wiedźmie ze Starego Lasu swego zła, lecz swą głupotę. Bez Wiedźmy którą uczyniłby królową u swego boku, odszedł by dzielić i rządzić. A wiedział że jego czyny zostaną wspomniane. A zło nie daje drugiej szansy, lecz raduje się z porażki. Rządził czarownik i wielkie czynił dzieła. A były one dekadencją, rozkoszą i pychą. Wiedźma ze Starego Lasu. Wróciła, do wiejskiej chatki, na kurzej nóżce. By do końca swych dni. Ogrzewać ciało, prostymi głupcami. Sycić. Niezaspokojony apetyt. Koniec