Ola 2

Wszystko płynie i się rusza a ja stoję i się wzruszam na myśl o tym co było nostalgicznie wspomninam minone chwilę i zamiast biec ze światem siedzie i myślę może to mi się wszystko śni a jednak tu jestem i to jest dziwne i piękne

Jak jednym słowem, gestem,czynem można zniszczyć całe życie jak można skrzywdzić dziecko niewinne by już zawsze pamiętało co się kiedyś stało i by od tych wspomnień dręczoncych cały czas rozpaczliwe oderwać się chciało Jak można w czasie jednej chwili odebrać komuś nadzieje całe życie budowaną czy da się jeszcze zagoić ranę nieuleczalną przez wszystkich zapomnianą Jak jednym słowem, gestem, czynem można zniszczyć całe życie nawet tego nie pamiętając

Przepraszam za błędy będę pisać uważniej :) To prawda wspomina się wielu ludzi ale nie tych którzy byli całkowicie podlegli komuś innemu i przez to stacili tożsamość np. pojedynczy szeregowy Armi Czerwonej bezkrytycznie wierzący w zwycięstwo komunizmu Mój wiersz jest refleksią na temat losu ludzi niewykształcanych którzy zamiast kształtować swoje poglądy przyjeli to co im wpojono

Wszystko co im powiedziano, przyjęli że to nie prawda, nie wiedzieli i bez krytycznie to powtarzali Robili wszystko co im kazano, nie przypuszczali że robią źle Chodzili tymi samymi drogami Co wielki autorytet A kiedy on dał znak Bez zastanowienia podążali za nim Wierzyli że idą w imę chwały więc swoje życie w ofierze za niego dawali I nigdy się nie przekonali że nie podszepnie umarli Teraz leżą w grobach puste, zimne twarze Nie jako bochaterowie, nie jako zbrodnie ale jak marionetki nie świadome niczego nie są wspominani i nigdy nie będą