Gall Anonim

Zawsze razem, a nie "razem", Jak nie "razem" to nie zdrada, Każdym razem pod ołtarzem, Razem z tobą grzech się skrada. Tym razem jestem okrutny, Wczoraj byłem ideałem, Pytasz mnie czy jestem smutny, Razem z innym cię widziałem. Nigdy "razem", a jednak "ex", Zawsze blisko, oddalasz się. Zaliczasz mnie do marnych beks, Sama nade mną mażąc się. Tak wiele widzimy znaczeń, Choć dalej jesteśmy sobą, Dążymy spełnienia marzeń, Nie zawsze z dobrą osobą.

Twoje spojrzenie tak kochające, Jest dla serca mojego kojące, Pełne uczuć i dawnej nostalgii, Jak powiew jakiejś pradawnej magii. Co dzień czekam twoich słów przed spaniem, Aż powiesz czy jestem zimnym draniem, Czy może jednak kochasz mnie dzisiaj, Choć jutro znów będzie tylko wczoraj? Żal minie, a wspomnienia zostaną, Będą nadzieją i zmorą poranną, One będą nam zimowym szalem, Gdy my miniemy razem z tym żalem. Nie zapomnij przyjaciela swego, Nikogo nie było oprócz niego, Gdzie jest teraz, ciekawe czy to wiesz, Ja nie wiem sam, choć to jest jego wiersz

Życie to jazda po bezdrożu, Ja siedzę na tylnym siedzeniu. Życie to pola całe w zbożu, Ja pomagałem w jego sianiu. Niczym Kowal wykułem swój los, Z taniego, szpetnego żelaza, Cały ten czas czekając na cios, Pojawiła się na nim skaza. Tą skazą byłaś ty. Dziura w mojej tarczy. Byłem ci bezbronny, Teraz jestem wolny. Wolny od wojen i trosk, Wolny od bólu ich wojsk, Wolny od trudu i bycia, Teraz jestem wolny od życia.

Zmieniam zdania, zmieniam rytm, Zmieniam siebie, zmieniam rym. Roztargnione wieczory, Pełne złudnej pokory, Próbuję stamtąd uciec, Nie wiem którędy już biec. Nie mam zdania, gubię rytm, Nie znam siebie, niszczę rym. Kim jestem ja, kim jesteś ty? Kim jest mój brat, gdzie moje sny? Nie ma już mnie, nie ma śladu. Nie ma ładu, nie ma składu. Pamięć zawodzi, jestem zły, Nie mam brata, to wilcze kły. Uciekam do swego świata, Są doniczki, nie ma kwiata, Nie istnieję, ja nie żyję. Co tu robię, czemu wyję. Jestem pusty, jestem martwy, Cały mój świat nie ma barwy.

Gdzie jestem? Nie ma mnie na świecie. Kim jestem? Kiedyś się dowiecie. Skąd jestem? Z pustki się zrodziłem. Czy jestem? O tym zapomniałem. Nie wiem kto ja, kto ty czy my, Czasem dobry, choć mówisz zły, Nie znam siebie, ciebie i nas, Działasz na mnie jak żrący kwas. Utknąłem w czasie przestrzeni, Z rymami, lecz mało sensu. Minęły już długie wieki, Mniej rymów, lecz więcej sensu. Szukam dalej swego rytmu, W wschodzącego słońca domu. Czekam dalej swego końca, Aż mnie weźmie mój obrońca.

Gdzie podział się ideał mój? Nie pamiętam go już wcale. W głowie myśli złowieszczy rój, Każda z nich ma jakieś "ale...". Wszystkie plany i marzenia, W piach posłałem razem z tobą. Tylko po co utrudnienia, Skoro wciąż nie jestem sobą? Szukam tlenu nie mając drzew, Chociaż miałem tu kiedyś krzew, Spaliłaś go by dać mi znak, Że w sercu moim czegoś brak. Brak mi wiary i nadziei, Brak mi ciebie i zieleni, Brak mi śmiechu i zazdrości, Brak mi czucia i emocji. Nie mam powietrza mając wiatr, Nie mam szczęścia mając czas, Nie mam serca choć mam ciało, A miłości wciąż mi mało.

@piąteprzezdziesiąte dziękuję za rady, lecz często takie odbieganie od rytmu stosuję celowo w swoich wierszach, można powiedzieć że to część mojego stylu który wciąż odkrywam

@Leszczym dziękuję!

Nie nazywaj mnie artystą, Tylko sklejam nędzne zdania, Może jestem hipokrytą, Mam niewiele do dodania. Mam ambicje wyższe od was, Artystycznych marzycieli, Trzymajcie się z dala od nas, Co nie wiedzą skąd się wzięli. Droga krótka choć prawdziwa, Żadnych skrótów ani farta, Czy wygrana jest możliwa, Została ostatnia karta.