Naczelnyagnostyk

Piękno jak je utrzymać, jak pozyskać czy jego brak zawsze musi oznaczać pustkę gdy samo spojrzenie powoduje we mnie ciepło jak koc w zimową noc, może kluczem jest to żeby poprostu się nim cieszyć bo przecież to tylko chwilę liczą się w życiu a nie jego monotonia

Cierpienie czy tym jest właśnie żyjcie? Czy życie już mamy odgórnie narzucone by żyć jakbyśmy przechodzili przez ogrody cierniowe? Bo jeśli tak to czemu nadal tak ciężko nam docenić chociażby nawet te krótkie momenty gdy jest dobrze i cieszyć się nimi bez oporu, mając świadomość że to minie w mgnieniu oka? Czy można się do niego przyzwyczaić że nawet nie dostrzegamy tego krótkiego dobra?może warto się zatrzymać i zastanowić a co jeśli nie zawsze tak być musi?

Leżę sobie cały dzień żaden ze mnie teraz len odpoczynek ważna rzecz by mieć siłę i mieć gest gdy nadejdzie mnie ochota wten wyskoczę z mego loża zacznę pracę i porządki a na koniec posadzę grządki. Wtedy znowu wskoczę do mego loża by odpocząć kolejny raz

Jak opisać to czego nie można opisać? Jak wyrazić to co czuje gdy słów mi brak a ciało aż krzyczy by wyrazić to co czuje? Jak wyrzucić ten ciężar że swych barków by chociaż przez chwilę poczuć ulgę? Przecież nie będę ich chować, ale wyrazić też nie mogę. Co zrobić gdy żadna z dróg nie jest chociaż w połowie słuszna lub względnie dobra?

Czy jedyna pewnością jest zmiana? Czy chociażby nawet śmierć mimo że pewna nie jest również nieprzewidywalna? Co zrobić gdy nawet myśl o zmianie wywołuje lęk? Czy należy zaakceptować to tak jak jest i puścić wolno czy jednak trzymać rękę na pulsie dla chociażby podmuchy poczucia bezpieczeństwa?