antukh

Z ostatnich wieści ze wschodu: rzeczywistość przez okulary zobaczyć nie można. Istnieje więc pajęczyna światów, więcej niż much, co najmniej o jeden – nadal ten jeden. Wybuch. Odłamki. Cisza. Rozpad kategorii – czy tu tylko o ruchu? Piękno podobno tkwi w czyimś oku. Ale współczucie nie musi.

Czekając na raka, jeszcze niewykrytego, a prawdopodobnie nawet nieobecnego, chociaż pewnie już w drodze w tej postaci czy innej, Zastanawiam się czasami, czy bladość późnej jesieni jest lekiem na nadwrażliwość na barwy, czy jednak jej skutkiem? Czas nie leci ani stoi, lecz idzie w nogę ze mną. Grzeje mnie myśl o tym, że na północy jest zimniej tylko pozornie i że choćby skończoność nie ma końca.